Ούτως ή άλλως, έχεις καταλάβει πως γράφω όταν το μέσα μου αρχίζει να πάλλεται..
Ο καιρός πέρασε…
Και το μέσα μου έχει αρχίσει και πάλι να πάλλεται…
Γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που με θλίβουν απόψε..
Είναι που θέλω τόσα να κάνω και δεν μπορώ..
Είναι που θέλω τόσα να απολαύσω και δεν μπορώ..
Είναι που θέλω τόσα να ζήσω και δεν μπορώ..
Είναι που θέλω τόσα ν’ ανακαλύψω και δεν μπορώ..
Είναι που θέλω να θέλω..Είναι που θέλω να θέλεις..
Είναι που έχω ανάγκη, αλλά πρέπει να μην έχω και τόσο…
Είναι που ο χρόνος περνάει..
Είναι που αυτά που θέλω, τα θέλω σήμερα κι όχι αργότερα..
Αργότερα δεν θα μπορώ..και ίσως να μην τα θέλω..
Είναι που είμαι μικρή μα πάντα νιώθω πιο μεγάλη..
Είναι που νιώθω πως κάτι χάνω..ίσως γιατί ξέρω πώς είναι κάτι να χάνεις…
Φταίει όμως και ο χρόνος που τρέχει…
Τρέχει και δεν τον προλαβαίνω..
Είναι που η μέρα είναι τόσο μικρή, η βδομάδα στενή και ο μήνας αν και στα μισά του, νιώθω ότι τελειώνει κι αυτός…
Προσπαθώ να καταλάβω το εύρος των ανθρώπινων ορίων μου..
Να καταλάβω ΕΓΩ για να μπορέσουν να καταλάβουν και οι ΑΛΛΟΙ..
Προσπαθώ να μιλήσω για ‘μένα μα δεν τα καταφέρνω..
Ίσως τελικά, εγώ, να είμαι το μόνο θέμα για το οποίο δεν τα κατάφερα ποτέ στ’αλήθεια..
Ίσως γι αυτό να έμαθα να γράφω…
(Πηγή απο την Αγαπημένη Ράνια Αηδώνη)
"Γιατί Ζωή δεν είναι μόνο ό,τι κινείται κι αναπνέει έξω μας,
αλλά πολύ περισσότερο εκείνο που στέκει και σιωπά μέσα μας..
Δεν είναι οι στιγμές που ζούμε αλλά και οι αναμνήσεις που αναμασιούνται..
Είναι τα λόγια που δεν τολμήσαμε να ξεστομίσουμε..
Φευγαλέα βλέμματα και στιγμιαίες συναντήσεις με ανθρώπους που δε θα ξαναδούμε..
Είναι η νοσταλγία για όσα θέλαμε και δεν μπορέσαμε..
Η λήθη για όσα μπορέσαμε και δεν θέλαμε..."
__________Τάσος Λειβαδίτης___________
