C'est la vie..

Όλοι μας έχουμε τους «Δικούς μας» ανθρώπους οι οποίοι ήρθαν για να μείνουν πολύ ή λίγο χρόνο στη ζωή μας. Έρχονται για κάποιο λόγο, είτε για να μας βοηθήσουν, είτε για να μας υποστηρίξουν, είτε απλώς για να αναστατώσουν τη ζωή μας, αλλά τελικά η παρουσία τους αποτελεί βασικό παράγοντα στη ζωή μας και ασκεί πολύ μεγάλη επιρροή στον τρόπο που σκεπτόμαστε και που πορευόμαστε..

Και με τι αφορμή τα γράφω όλα αυτά????

Έχω χάσει αρκετούς «Δικούς μου» ανθρώπους από λάθη, και μ’έχουν χάσει πολλοί για τον ίδιο ακριβώς λόγο..

Είναι αναπόφευκτα τα λάθη…Το βλέπεις μετά από καιρό.. Στα μάτια των ανθρώπων..

Η παρουσία τους σου φέρνει αμηχανία..

Δεν είσαι εσύ ο άνθρωπος που ήξεραν ή ήθελαν να ξέρουν..

Άλλαξες.. Έκανες λάθη.. Υποσχέθηκες και δεν έκανες.. Είπες μεγάλα λόγια..ίσως και άσχημα λόγια..

Δεν είσαι εσύ!!!

Δεν έχει σημασία τι έγινε..

Σημασία έχει πως όταν δεν εκτιμάμε μια σχέση, είτε οικογενειακή, είτε φιλική, είτε ερωτική, αυτόματα υπογράφουμε την ημερομηνία λήξης της.

Γιατί τα λάθη στοιχειώνουν..
Οι αναμνήσεις πονάνε...
Και οι αδυναμίες πληρώνονται…

Γιατί οι άνθρωποι, είναι «Άνθρωποι».. Πάντα θα σε πνίγουν..με τα λάθη τους..με τα λόγια τους..με τις πράξεις τους..

Θα βάζουν τα χέρια τους στη μύτη και στο στόμα σου, φράζοντας κάθε είσοδο αέρα.. Εκτός αν καταφέρνεις να τους "αλλάζεις" πριν πάθεις ασφυξία... ή αν συνηθίσεις να φοράς μάσκα οξυγόνου..

Παρόλα αυτά, κάθε φορά νιώθω πιο «Δυνατή» και πιο προετοιμασμένη για την επόμενη φορά..

ΥΓ.Θα πω όμως κι ένα μεγάλο Ευχαριστώ σ'εκείνους τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη ζωή μου και με την ανιδιοτέλειά τους τη γέμισαν με όνειρα και καλές στιγμές..